Aşıq sənəti çox qədim tarixi köklərə malik olan xalq yaradıcılığı sahəsidir. Tarixi inkişafı ərzində müxtəlif mərhələlərdən keçmiş aşıq sənəti bir çox mədəni dəyərləri özündə birləşdirmişdir. Bu sənət sahəsini öyrənərkən qarşımıza çıxan ilk suallardan birincisi aşıq sözünün etimalogiyası ilə bağlıdır. Aşıq sözü ərəb mənşəli “eşq” sözündən götürülüb mənası “sevən” deməkdir. Yəni Allahı bütün qəlbi ilə sevən insan.

Aşıq sözünün etimologiyası daha qədim Varsaq, Yanşaq, Uzan-Ozan, Aşiq adlarından törəndiyi artıq elmə məlumdur. Aşıq sənətkarı Orta əsrlərdən xalq içində xüsusi hörmət və rəğbətlə qarşıldandığı üçün onlar «əhli-həqq», «haqq aşiqi» kimi adlandırılmışdır. Əksər aşıq mühitlərinin yayıldığı ərazilərdə Dədə və ya «haqq aşiqi» adlandırılan sənətkarlar dünyasını dəyişdikdən sonra onların məzarları ziyarətgahlara çevrilmişdir. Aşıqların xalq içərisində böyük etimadı olmasını Gorus məktəb nəzarətçisi P.Vostrikov belə şərh edir. «Əhali aşığın sözünə tam mənası ilə inanır və etiqad bəsləyir. Bu kəndlərdə hətta savadlı ziyalılar aşıq qədər hörmətə malik deyildir. Kəndli alimə o qədər inanmır, nə qədər ki bu sadə xalq şair-müğənnisinə inanır».